Day #58.
Σήμερα επισκέφτηκα ένα τεράστιο πάρκο,δίπλα από το μουσείο σύγχρονης τέχνης,εδώ στη Lille.
To φθινόπωρο ήρθε.
Πάντα μου άρεσαν τα μεγάλα πάρκα. Ίσως γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τόσα πολλά όσο στο εξωτερικό. Πιστεύω ότι τα μεγάλα πάρκα,είναι τα κατάλληλα για να ζήσεις μικρές περιπέτειες.Είναι η είσοδος στη μαγεία,η είσοδος στο διαφορετικό, το περίεργο.
Πεσμένα φύλλα,καταπράσινα τοπία,μια λίμνη και μικρά ποταμάκια με πάπιες και κύκνους,δέντρα που ψιθυρίζουν λόγια στον άνεμο,παιδιά ανέμελα και χαρούμενα, άνθρωποι με τους σκύλους τους,νέοι που κάνουν πικνικ. Και ένα Λάμα που αποφάσισε να ζήσει μια μικρή περιπέτεια και εξερεύνησε το πάρκο, ανακαλύπτοντας τις εισόδους για κόσμους μαγικούς.
Περπάτησα πολύ.Κάποια στιγμή με πόνεσαν τα πόδια μου,κουράστηκα.Αλλά όχι κάτι μέσα μου με έκανε να συνεχίσω. Η δίψα για περιπέτεια ίσως. Έκανε κρύο. Και κάπου εκεί βρέθηκα σε ένα σταυροδρόμι. "Όλοι οι δρόμοι οδηγούν,εκεί που θες να φτάσεις". Αυτό έχω συνειδητοποιήσει μετά από καιρό. Οπότε ακολούθησα το μονοπάτι ευθεία και βρέθηκα σε ένα άλλο μονοπάτι με ψηλά δέντρα, ήταν ονειρικό, σαν από ταινία. Ακούγοντας μουσική, ένιωθα σαν να είμαι κάποια άλλη. Ένα χαρούμενο κορίτσι,που δεν φοβόταν τίποτα και ήταν έτοιμη για μεγάλα πράγματα.Έπειτα, βρήκα ένα ωραίο ξέφωτο που κοιτούσε στη λίμνη και αποφάσισα να καθίσω λίγο. Τόσο ήρεμα,τόσο όμορφα.
Κοιτούσα το χορτάρι που ήταν σαν να χόρευε υπό τους ήχους του ανέμου.Και σκέφτηκα πόσο θα ήθελα και εγώ να χόρευα σε αυτό το ξέφωτο με τον άνθρωπο μου. Ή να κρατιόμασταν χέρι χέρι,σ'αυτό το παγκάκι ,και να απολαμβάναμε μαζί τη μαγεία της φύσης.Και μετά ξύπνησα πάλι,και συνέχιζα να κοιτάω τις κινήσεις του γρασιδιού.
Έπειτα και αφού είχα περάσει 2 ώρες στο πάρκο,αποφάσισα να φύγω. Μετά από αυτή τη μικρή περιπέτεια, κατάλαβα τι όμορφα που θα είναι να περνάς κάποιες από τις ώρες σου στο πάρκο.Είτε μόνος,είτε με παρέα.
Θα ξανά γυρίσω λοιπόν. Και όταν ξανά γυρίσω θα έχω μαζί μου το γιουκαλίλι μου.
Είναι υπόσχεση.
